Κάμπια, 2020

Κάμπια, 2020

Πριν σε γνωρίσω ήμουνα κάμπια, τηγάνι με καμένα λάδια,

απότιστο, ξερό φυτό, νόημα δεν είχα και σκοπό.

Στης πρότασής μου το κενό, μπήκες εσύ θαυμαστικό

αργία ήσουν, Κυριακή, μπριζόλα τη Σαρακοστή.

Πριν σε γνωρίσω ήμουνα κάμπια, σερνόμουν μεσα στα σκοτάδια

γρουσούζικη ημουν παροιμία, κι αόριστη αντωνυμία.

Σε όλους έφερνα αηδία, και στα προνήπια αλλεργία,

μα εσύ σε μένα κάτι είδες, σκάνε απ’ τη ζήλια οι ακρίδες.

Πριν σε γνωρίσω ήμουνα κάμπια, σε σάπια μ’ έβρισκες αχλάδια

και από λάσπες και λακούβα, βγήκα εγώ σαν πεταλούδα.

Απ΄το κουκούλι σαν πουλί, φτάνω απ’ την Κρήτη στο Σουφλί

και ιστορίες λέω μπόλικες, σε θείους μου μεταξοσκώληκες.

Πριν σε γνωρίσω ήμουνα κάμπια κι ο εφιάλτης στα λιβάδια

μυαλό που είχα κουτοπόνηρο, τέτοιο ποτέ δεν είδε όνειρο

Η πλάση κτήμα μου κι η φύση, καλάμι θα ‘χα καβαλήσει

μα “ναι” πριν γίνουνε τα “όχι”, μπλέχτηκα μέσα σε απόχη.

Πριν σε γνωρίσω ήμουνα κάμπια, αντί φιλέτο πάντα μπάμια,

μα όμως ήσουν φυλακή, νερόβραστη ξανά φακή.

Προοπτικές μου κι ενδεχόμενα, τώρα πια είστε κατεχόμενα

κι αγάπη υποτιθέμενη, παγίδα ήταν και μέγγενη.

Πριν σε γνωρίσω ήμουνα κάμπια, να φτάσω ήθελα ταβάνια

πάνω που χρώμα είδα στο μαύρο, με κάρφωσες εσύ στο κάδρο.

Στη χούφτα μ’ έσφιξες γερά, κιμά μου κάνεις τα φτερά

και τα παλια μου χαϊλίκια, ανέκδοτα είναι για σκουλήκια.