Τυριά, 2024
Στη μάταιη αυτή ζωή, να δεις που ήμουνα τυρί,
κι αν με τηγάνισες λιγάκι, θα ´θελες είπα σαγανάκι.
Γλυκιά στο πιάτο σου μυζήθρα, μα δεύτερη για σένα ήρθα,
είσαι απ´ αυτούς που όλα τα τρώνε, μα πια δε θες το μετσοβόνε.
Για μένα έλιωνες προτού, πετρώσει κρύο το φοντού,
τσίχλα πιά είναι το χαλούμι, αλλού απλώνεις το πιρούνι.
Στη ρόκα ήμουν παρμεζάνα, ο Dolce εσύ, εγώ ο Gabanna,
πλατό με μπρι και με προσούτο, τώρα πια είμαι εγώ το φρούτο.
Ανάλατη εγώ γραβιέρα, θα ‘ρχότανε αυτή η μέρα,
κακά μου φέρανε μαντάτα, σ’ αρέσει πλέον η μπουράτα.
Στου Άλφα-Βήτα τα τυριά, κάποια μου πήρε τη σειρά,
για ένα ανθότυρο απ´ την Κρήτη, με διώξαν απ´ το Σκλαβενίτη.
Θα είναι λέω μια ξεπέτα, δεν κόβεται εύκολα η φέτα,
η αλήθεια όμως ζοφερή, στο ράφι εγώ λα βας κι ρι.
Μα σοβαρά τη θες αυτήνε; μπροστά σε μένα είναι μίλνερ,
τώρα πια παίζω βήτα ρόλο, άπο ένταμ έγινα ντιρόλο.
Ψυγείο που βρωμά ροκφόρ, παλμοί βαράνε σε ρεκόρ,
τσίτα τα νεύρα είναι τέντα, στα village τέλειωσε το τσένταρ.
Σταματημένο ασανσέρ και σα ληγμένο καμαμπέρ
στριφτά μου έμπηξες μαχαίρι, μιά άλλη τρώει το κασέρι.
Στη μάταιη αυτή ζωή, να δεις που ήμουνα τυρί.
Ένα φτηνό κοινό regato που δε το θές πια μες το πιάτο.
Να δεις που ήμουνα τυρί, στήν ανοστή σου τη ζωή,
που το 'φαγες και πιά έχει μείνει, μονάχα η χοληστερίνη.
