Στο τζάμι μου ένα πουλί, μου ‘λεγε μοιάζουμε πολύ, 2021
Χάδια που ήταν φάπες, και παρωδίες αγάπες
αυτές, ξέρεις, που μου πούλησες και πάνω τους κατούρησες.
Ωραία ήταν στην αρχή, και σ΄είχα σφοδρά ερωτευτεί
τώρα πια μόνιμα χειμώνα, ισόβια στην Αυλώνα.
Αγεσαι και φέρεσαι, μονάχος σου και χαίρεσαι.
ενα εγωπαθές παραλήρημα, με τα πολλά όμως σκλήρυνα,
Λόγια κι αν άκουσα πολλά, απ’ έξω πέρασαν ξυστά
μπαίνουν και βγαίνουν απ’ τ αυτί, εγώ τι κάνω ακόμα εκεί;
Κατάληξη κάθε βραδιάς, εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς
ανάνηψη, μετά συγγνώμη, κι οι φίλοι μου όλοι νοσοκόμοι.
Like στα ποστ της κάθε πόρνης, μα σύνδρομο εγώ Στοκχόλμης,
χόρτασα πια κουτόχορτα και ψάχνω την εξώπορτα.
Στο τζάμι μου ένα πουλί, μου ‘λεγε μοιάζουμε πολύ
μα τώρα πια θα διαφωνήσω, με ψίχουλα άλλο δεν θα ζήσω.
Επί παντός επιστητού, κάθε μου βίωμα #metoo
βιογραφία μοιάζω ηρώων, μια μέρα ξύπνησα το ζώον.
Στην άγονη σου φάρμα, για δες, φυτρώνει κάρμα
κι όπως την κάνω μ’ ελαφρά, πίσω μου ρίχνω κοπριά.
Ευτυχίας μου οφειλέτη, για δες με απόψε στη Μελέτη
δυό ώρες αφιέρωμα, θα διάλεγες μαχαίρωμα.
Οι φίλοι σου βρε φουκαριάρη, θα σ’ έχουν όλοι τους μπλοκάρει
και στον κοινό λογαριασμό, ένα θα βρεις μηδενικό.
Πεντάμονος εσύ θα ζήσεις, δε μ’ ενδιαφέρει αν θα ψοφήσεις
και το πολύ κανά πορνίδιο, να σου διαβάσει επικήδειο.
Πάνω στο κομοδίνο, το όσκαρ σου αφήνω
αυτό του πρώτου ρόλου, στη σχέση μας του κώλου.
Και τέλος πριν να φύγω, θα σε διαολοστείλω
ποτέ σου δίνω μια ευχή, ξανά να μη σου σηκωθεί.
