Καλλιτεχνικό Κατινάζ: Αυγούστου 2019

31.8.19

Το ποίημα το σημερινό, δε θα ‘ναι σαν τα άλλα,

που κάτω γέρνουν τη χαρά, στης μοίρας την τραμπάλα.

Πίσω θ´ αφήσω τους καημούς και όσα έχω περάσει,

τα πλην και όλα τα μηδέν, να πάρει το φαράσι.

Κανέναν δεν θα αφορά και δε τ´ αφιερώνω,

χάδι θα είναι στα αυτιά, το στόμα θα λιγώνω.

Λόγια μεστά από καρδιάς, κελαρυστό τραγούδι,

παιδούλα κάνουν τη γριά, το διάολο αγγελούδι.

Θα το διαβάζουν οι τρελοί και λογικοί θα γίνουν,

νόημα θά ‘βρουν και οι χαζοί κι εξίσωση θα λύνουν.

Μες της πιστής μια προσευχή, στην Παναγιά της Τήνου,

στα λύκεια μάθημα θα μπει, σε δίσκο της Κοκκίνου.

Όμως η ώρα πέρασε, να γράφω δεν αρχίζω,

και με προλόγους και σασπένς, κάθομαι και στα πρήζω.

Μάταια στύβω το μυαλό, μπας και ιδέα στάξει,

«Ουάου» τ´ «αμάν» να μου φανεί, και το «σκατά»: «εντάξει».

Μόνο σουξέ θα γράφω εγώ, σαν τον παλίο καλό καιρό,

«στο πλοίο γι’ Αμοργό, σε γνώρισα Γωγώ»

Ανοίγω τα παράθυρα, πάει κι αυτό το βράδυ,

μ´αντι του ήλιου να ´μπει φως, μπαίνει ξανά σκοτάδι.

Αίμα στις φλέβες δεν κυλά, λαλιά πια δε μου βγαίνει,

χορεύει όλο το νησί, στην άκρη εγώ καημένη.

Το πλοιο που με έφερε, σε ξέρα ας είχε πέσει,

προτού μ’ αυτην σ´ αντικριζα κι οι διακοπές μου φέσι.

Σε μπαρ και σε περίπτερα απ έξω δεν περνάω,

μη και τυχόν μαζί σας δω, κι αρχίσω το τσιγάρο.

Φίλες δεν έχω πειστικές, τον πόνο να μοιράσω,

στις πίκρες δεν μου στάθηκαν, μα ούτε να τις κλάσω.

Μόνη κουπι εγώ τραβώ, και πνίγομαι στο κλάμα,

σαν ειρωνεία τραγική, μελό κι αρχαίο δράμα.

Δεν ξέρω τι ειν´ καλύτερο, αυτή να παρατήσεις,

ή μήπως με τ´ αμάξι σου με μιας να με πατήσεις.

Με λύσσα εγω το πρόσμενα αυτό το καλοκαίρι,

με άλλη όμως το γλεντάς, κατάπια εγώ μαχαίρι.

Τα άνθη όλα κιτρίνισαν και πέσαν τα μπουμπούκια,

Μνημόσυνο είν´ το γλέντι πια και ρέκβιεμ τα μπουζούκια.

Μοίρα μου που με πρόδωσες, θαρρείς πως είναι αστείο,

καλύτερα να ήμουνα τον Αύγουστο γραφείο.