Ενα απαίσιο καλοκαίρι, 2020

Ένα απαίσιο καλοκαίρι, 2020

Ένα απαίσιο καλοκαίρι, νταλίκα δίχως τιμονιέρη,

πιξελιασμένη μοιάζει εκτύπωση, όλο το δυό χιλιάδες είκοσι.

Πάνω που κάνω γνωριμία, ξεσπάει μία πανδημία

τάμα να κάνω, προσευχή, η Αγιά Σοφιά είναι τζαμί.

Ο νούς μου που να το συλλάβει, μάσκα φοράω στο καράβι,

ταλιάτα, τόμαχοκ και wagyu, κλειστό θα είν’ το Alemagou.

Στη Μύκονο έχω κινδυνεύσει, νομίζω πως δεν έχω γεύση

κι Αντίπαρο χωρίς εσάνς, μάλλον μας κόλλησε ο Τομ Χάνκς.

Στα όνειρά μου εμετός, οικόπεδο όλη η Βηρυτός,

και Καστελόριζο με τράτα, τρακάραμε σε μιά φρεγάτα.

Πρίν καν ανοίξω βλεφαρίδα, διαβάζω iefimerida,

και νέα ψάχνω χαρωπά, τι δίαιτα έκανε η Σκορδά.

Μα όλα έχουν χρώμα γκρί, κι μέρα θα ´ναι ζοφερή,

μιά γνωριμία ειχ’ όλο κι όλο, πριν λίγο μ´έκανε unfollow.

Θεέ μου να ´ρθεί το εικοσιένα, να μοιάσουν όλα να ναι ψέμα,

κι άλλη μη χάσω ευκαιρία, ούτε το golden της Aegean.