16.10.12

Θλίψη




Σε όρη, σ' άγρια βουνά, σ' απύθμενα πηγάδια,
θλιμμένη εγώ πριγκίπισσα, Νταϊάνα και Σοράγια.
Για κάθε μία μου χαρά, αντέχω δύο λύπες,
δίχτυ' αδειανά χωρίς ψαριά, που 'ναι γεμάτα τρύπες.
Χέρι δε βρίσκω να πιαστώ, ώμο για ν' ακουμπήσω,
τάμα κι αν κάνω, προσευχές, τον κόρφο μου κι αν φτύσω.
Μαύρα τα βλέπω κι άραχνα τα πάντα εδώ τριγύρω
κι ένα χορό στο Ζάλογγο ξανά εγώ θα σύρω.
Λάθος στροφή πήρα εγώ και ξένο μονοπάτι,
τζάμι θολό, φύλλο ξερό και άβραστο μπασμάτι.

9.10.12

-30-

-->

-30-


Τους όρκους σου δεν κράτησες, πως θα 'μαστε για πάντα
και σαν τη γόπα μ' εσβησες πριν κλείσω τα τριάντα.
Από ζωντάνια έσφυζα, ξεχείλιζε η νιότη
σε μια βραδιά κατέστρεψα πρόσωπο και συκώτι.
Στα άστρα δε μου το 'δανε, μήτε και στο φλυτζάνι,
τέτοιο κακό που μού 'λαχε, και δάκρυ συντριβάνι.
Για σένα υπήρξα εγώ θεά, της Μήλου η Αφροδίτη,
μοντέλο, δίμετρη, φωτιά, και πόδια από γρανίτη.
Σα καλαμιά σε κάμπο πια και σκιάχτρο σε χωράφι,
τσουνάμι στον Ειρηνικό και πυρκαγιά στο Ντράφι.