Ένα διαφορετικό ποίημα, 2019
Το ποίημα το σημερινό, δε θα ‘ναι σαν τα άλλα,
που κάτω γέρνουν τη χαρά, στης μοίρας την τραμπάλα.
Πίσω θ´ αφήσω τους καημούς και όσα έχω περάσει,
τα πλην και όλα τα μηδέν, να πάρει το φαράσι.
Κανέναν δεν θα αφορά και δε τ´ αφιερώνω,
χάδι θα είναι στα αυτιά, το στόμα θα λιγώνω.
Λόγια μεστά από καρδιάς, κελαρυστό τραγούδι,
παιδούλα κάνουν τη γριά, το διάολο αγγελούδι.
Θα το διαβάζουν οι τρελοί και λογικοί θα γίνουν,
νόημα θά ‘βρουν και οι χαζοί κι εξίσωση θα λύνουν.
Μες της πιστής μια προσευχή, στην Παναγιά της Τήνου,
στα λύκεια μάθημα θα μπει, σε δίσκο της Κοκκίνου.
Όμως η ώρα πέρασε, να γράφω δεν αρχίζω,
και με προλόγους και σασπένς, κάθομαι και στα πρήζω.
Μάταια στύβω το μυαλό, μπας και ιδέα στάξει,
«Ουάου» τ´ «αμάν» να μου φανεί, και το «σκατά»: «εντάξει».
Μόνο σουξέ θα γράφω εγώ, σαν τον παλίο καλό καιρό,
«στο πλοίο γι’ Αμοργό, σε γνώρισα Γωγώ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου