Ρέκβιεμ για το καλοκαίρι, 2019

Ρέκβιεμ για το καλοκαίρι, 2019

Ανοίγω τα παράθυρα, πάει κι αυτό το βράδυ,

μ´αντι του ήλιου να ´μπει φως, μπαίνει ξανά σκοτάδι.

Αίμα στις φλέβες δεν κυλά, λαλιά πια δε μου βγαίνει,

χορεύει όλο το νησί, στην άκρη εγώ καημένη.

Το πλοιο που με έφερε, σε ξέρα ας είχε πέσει,

προτού μ’ αυτην σ´ αντικριζα κι οι διακοπές μου φέσι.

Σε μπαρ και σε περίπτερα απ έξω δεν περνάω,

μη και τυχόν μαζί σας δω, κι αρχίσω το τσιγάρο.

Φίλες δεν έχω πειστικές, τον πόνο να μοιράσω,

στις πίκρες δεν μου στάθηκαν, μα ούτε να τις κλάσω.

Μόνη κουπι εγώ τραβώ, και πνίγομαι στο κλάμα,

σαν ειρωνεία τραγική, μελό κι αρχαίο δράμα.

Δεν ξέρω τι ειν´ καλύτερο, αυτή να παρατήσεις, 

ή μήπως με τ´ αμάξι σου με μιας να με πατήσεις.

Με λύσσα εγω το πρόσμενα αυτό το καλοκαίρι,

με άλλη όμως το γλεντάς, κατάπια εγώ μαχαίρι. 

Τα άνθη όλα κιτρίνισαν και πέσαν τα μπουμπούκια,

Μνημόσυνο είν´ το γλέντι πια και ρέκβιεμ τα μπουζούκια.

Μοίρα μου που με πρόδωσες, θαρρείς πως είναι αστείο,

καλύτερα να ήμουνα τον Αύγουστο γραφείο.