Ωραία Κοιμωμένη, 2018

-->

Ωραία Κοιμωμένη

Ύπνο βαθύ κοιμόμουνα, η νιότη μου σε φράχτη,

απ΄όταν δόλια μοίρα μου, σε τρύπησε τ’ αδράχτι.

Κι εκεί που συμβιβάστηκα πως ήτανε το τέλος,

ήρθες και με ξεπάγωσες και ξέρανες το έλος.

Κύμα κι αγιάζι διέσχισα, μπουνάτσα εσύ πριν φέρεις,

λόττο, τζακ πότ μου κλήρωσε, λαχείο, κουλοχέρης.

Άνθη, μπουμπούκια μου ΄μοιασαν τα βάτα και τα σκίνα,

χρώματα χίλι’ αντίκρυσα, οθόνη από ρετίνα.

Μέρα τι ήταν ρώτησα, Τετάρτη ή Δευτέρα

δίψα, λαχτάρα ένιωσα, στο πιάτο μου γραβιέρα.

Στον κόσμο εγώ που μίσησα, μαζί σου τώρα θέλω

τα πάντα να γλεντήσουμε, σαμπάνια σε μπουγέλο.

Φίλος ο εχθρός μου φαίνεται και νέκταρ η στρυχνίνη,

την πρώην σου τη δέχτηκα, λάικ κι αυτή μου δίνει.

Του γκρί το μαύρο έσβησες, το κρύο απ’ το χειμώνα

σε γάμο εγώ σε ζήτησα, μα πρώτα αρραβώνα.

Ξάφνου η ώρα πάγωσε, γαζώθηκαν τα χείλη,

κι από την άλλη κοίταξες, μου 'ρθε ο ουρανός σφοντύλι.

Λέξη να πω δεν πρόλαβα, τα στόματά μας τάφοι,

και πίσω με ξαπόστειλες στο πάνω πανω ράφι.