Θλίψη

Σε όρη, σ' άγρια βουνά, σ' απύθμενα πηγάδια,

θλιμμένη εγώ πριγκίπισσα, Νταϊάνα και Σοράγια.

Για κάθε μία μου χαρά, αντέχω δύο λύπες,

δίχτυ' αδειανά χωρίς ψαριά, που 'ναι γεμάτα τρύπες.

Χέρι δε βρίσκω να πιαστώ, ώμο για ν' ακουμπήσω,

τάμα κι αν κάνω, προσευχές, τον κόρφο μου κι αν φτύσω.

Μαύρα τα βλέπω κι άραχνα τα πάντα εδώ τριγύρω

κι ένα χορό στο Ζάλογγο ξανά εγώ θα σύρω.

Λάθος στροφή πήρα εγώ και ξένο μονοπάτι,

τζάμι θολό, φύλλο ξερό και άβραστο μπασμάτι.